Archiwum

Podobnie jest z pracami artystki, które poprzez swój charakter czy użyte materiały odnoszą się tytułowego „przesunięcia”. Tkaniny, które utkała artystka z transparentów protestacyjnych, tworzą „nowy” materiał. Może ich znaczenie nie wydaje się jasne, ale jest wielością sensów, potrzeb i słów. Także prace wideo, które na warstwach różnych słów i sensów tworzą nowe wyrażenia i obrazy. Sama scenografia wystawy również podporządkowana jest potrzebie robienia miejsca innym, w tym przypadku widzom i widzkom. Siedząc przy herbacie w przestrzeni wystawy można doświadczyć ćwiczeń z przesunięcia, oglądając wideo czy instalacje, ale też samemu rozsiąść się w zaaranżowanym miejscu.

Wystawa Dominiki Łabądź jest też wynikową różnych odniesień w scenariuszach przyszłości, tworzenia wspólnot opartych na relacji, gdzie język jest tylko jednym ze sposobów komunikacji. Proces pracy nad wystawą odbył się już jako ćwiczenie, ponieważ artystka współtworzyła cykl warsztatów, podczas których uczestnicy i uczestniczki uświadamiały sobie własne przywileje. Osoby je prowadzące to: Konrad Góra - poeta i postać legendarna, która potrafi gotować i żywić się dzikimi roślinami; Ewa Jupowiecka – edukatorka, która od lat wspomaga edukację dzieci romskich pochodzących z Rumunii, członkini Stowarzyszenia Nomada; Marzen Lizurej - osoba aktywistyczna queer, założycielka pierwszego koła queer theory we Wrocławiu; drag king Blue (Teo Łagowska) - współzałożyciel wrocławskiej grupy Drag King Heroes, psycholożka społeczna i aktywista równościowy; oraz Przemek Witkowski - badacz ruchów i środowisk prawicowych, a także ekstremistycznych. Na spotkaniach w galerii rozmawiano o uwikłaniu języka w procesy ideologiczne, również podskórnie, gdzie odkodowanie to pierwsze ćwiczenie pozwalające na zmiany i budowanie tzw. języka neutralnego płciowo. W ramach cyklu warsztatów odbył się również spacer, podczas którego Konrad Góra opowiadał jak żywić się leśnymi chwastami.

Warsztaty „Chcemy prawa do myślenia” były ćwiczeniem z uzmysłowienia sobie nie tylko roli języka, ale również praktyk wzmacniających zmiany zarówno w języku, jak i w działaniu. Te warsztaty i ich forma – spotkanie - mają wpływ na całokształt wystawy, gdzie artystka, nie tyle wykorzystuje materiały wizualne tych spotkań, co przetwarza je przez swoje spojrzenie. Dominika próbuje złapać te niewypowiedziane, bo jeszcze nieistniejące słowa, i nadać im wizualny kształt afirmujący zmiany i dynamikę opowieści. W procesie przetwarzania tego, co już mamy, tworzy nowe wizualne elementy - tkaninę z banerów, łączy obrazy idylli z ćwiczeniem, które uzmysławia własne przywileje. Wykorzystując i przetwarzając znane i rozpoznane elementy, nadaje im nowe kształty, kolory, formy, ale też nie określa ich ostatecznie. To wystawa działająca na wyobraźnię, jest próbą uchronienia się przed jej deficytem. Żeby opowiedzieć ten świat „na nowo”, nie trzeba zdobywać ani produkować nowych rzeczy, wystarczy przetworzyć to, co mamy i nie próbować tego definiować ostatecznie. Wystarczy przesunąć się w tych definicjach i oddać wszystkim przestrzeń dla nazywania. Wystawa ma pozwolić na to, żeby widz i widzka mogli zasiąść, znaleźć sobie miejsce i swoje słowa na opowiedzenie tej historii.