Zapraszamy w piątek 7 grudnia o godzinie 19:00 na otwarcie wystawy Anety Grzeszykowskiej "Czarne Filmy".
Wystawa będzie czynna do 06.01.2013.
Na wystawie zostaną zaprezentowane trzy filmy artystki. Black (2007) to filmowa fantazja na temat czeluści absolutnej. Nagie ciało artystki podróżuje w nieokreślonej i nieuchwytnej czarnej przestrzeni, ginąc w niej i pojawiając się ponownie. Film jest kombinacją analogowych zdjęć trickowych i animacji komputerowej.
Film Ból głowy (2008) to wystudiowana, egzystencjalna choreografia z muzyką Krzysztofa Pendereckiego. Próba ułożenia życia na nowo, co rusz uderzająca w nieco inny ton: groteskowej animacji, surrealistycznej fantasmagorii czy cielesnej gry kojarzącej się z eksperymentami sztuki ciała. W takt muzyki - będącej wariacją wybranych fragmentów utworów Krzysztofa Pendereckiego z lat 60. ubiegłego stulecia - toczy się taneczna pantomima opisująca autodestrukcyjne zapędy ciała i zakończona zdradliwym, bo pozornym tylko happy endem.W warstwie formalnej Ból głowy to drugi, po Black, film Grzeszykowskiej oparty na pomyśle konfrontacji kobiecej sylwetki z czeluścią czerni. Nie jest to zwyczajne, czarne tło, raczej pochłaniające wnętrze czarnej dziury, idealna przestrzeń niebytu. Aneta obsesyjnie powraca do kwestii niewidzialności - wcześniej zniknęła z rodzinnego archiwum zdjęć (Album, 2005), ukryła się pod postacią Cindy Sherman (Untitled Film Stills, 2007) i wygenerowała grupę nieistniejących postaci (Bez tytułu, 2005/2006). Prowadzona przez artystkę rozgrywka z własnym wizerunkiem toczy się w uwodzącej, narcystycznej aurze, ale zarazem ma w sobie metaliczny chłód podstawowej, egzystencjalnej refleksji, ciało jest tu nie więcej niż elastycznym, ale jednorazowym workiem na życie.
W Bolimorfii (2008) - w rytmie Bolero, na które artystka nałożyła kompozycję Polimorfia Krzysztofa Pendereckiego, doskonale burzącą i dekonstruującą zmierzanie klasycznego dzieła Maurice'a Ravela ku punktowi kulminacyjnemu - jesteśmy świadkami ciągłej multiplikacji Anet, które z kolei tworzą dekoracyjne, choreograficzne układy, jedna po drugiej. W tym filmie z każdą minutą ciało artystki staje się coraz bardziej maszyną, elementem doskonale działającego mechanizmu zegara, staje się ornamentem; do tego stopnia, że w którymś momencie wyłania się „nowy organizm", z wieloma Anetami odgrywającymi rolę głowy, rąk, tułowia, nóg.
Aneta Grzeszykowska (ur. 1974) jest polska artystką multimedialna. Ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie. W polu zainteresowania jej pracy leżą tożsamość i wizerunek człowieka - zapośredniczone w medium, które z natury rzeczy manipuluje rzeczywistością, a często jest dodatkowo przetworzone. Głównym medium, w którym pracuje Aneta Grzeszykowska, jest fotografia. Traktuje ją jednak instrumentalnie, jako narzędzie realizacji bardziej zaawansowanych ćwiczeń artystyczno-ontologicznych. Artystkę interesuje rola, jaką odgrywa fotografia w tworzeniu i dokumentowaniu tożsamości człowieka. W jej projektach filmowych figura ludzka ma charakter marionetek, podobnie zresztą jak w jej rzeźbach-lalkach. W niektórych swoich projektach - jak chociażby w cyklu portretów nieistniejących ludzi (Untitled, 2006) - Grzeszykowska wykorzystuje możliwości cyfrowej manipulacji obrazem, w innych posługuje się fotografią i filmem w klasyczny sposób, kładąc nacisk na performatywny wymiar działalności artystycznej. Motywy, które obsesyjnie wręcz powracają w twórczości Grzeszykowskiej, to m.in. nieobecność, niewidzialność, znikanie oraz konfrontacja ciała i myśli z niebytem. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach, m.in. Salomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, czy kolekcji Goetz w Monachium. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Opis z http://www.artmuseum.pl/filmoteka/
