Archiwum

Zapraszamy na wystawę  Weng Fena & Xu Xiaoguo  pt. Dwie linie.
Otwarcie 05.12.2010, godzina 19:00.
Wystawa będzie czynna do 28.11.2010.

We invite you to Weng Fen & Xu Xiaoguo exhibition Two lines.
Opening 05.12.2010, at 7 pm.
Open through 28.11.2010.

Jest to prezentacja prac dwóch chińskich artystów, której kuratorem jest Gu Zhenqing. Obaj artyści interesują się przemianami współczesnego świata, procesami globalizacji, problemami, jakie rodzi gwałtowne przyśpieszenie rozwoju świata. Weng Fen (ur.1961) buduje swoje instalacje z wielu tysięcy wydmuszek, akcentując kruchość ludzkich konstrukcji tak materialnych, jak ideowych. W swoich fotografiach odnosi się do przemian w miejskim krajobrazie Chin, filtrując tę refleksję przez pryzmat osobistego dośwaidczenia. Xu Xiaoguo (ur. 1977) jest przede wszystkim malarzem, analizującym przemiany w tradycji chińskiego obrazowania. W Zielonej Górze zaprezentuje filmy i fotografie, dotyczące XX-wiecznych ideologii, których ucieleśnienie w życiu społecznym przyczyniło się do powstania państw totalitarnych.
Weng Fen niedawno prezentował swoje prace w galerii Arsenał w Białymstoku
http://obieg.pl/recenzje/19112
Xu Xiaoguo prezentuje swoje prace w Polsce po raz pierwszy.
http://www.xuxiaoguo.com/ (strona tylko w języku chińskim)
Gu Zhenqing (ur.1964) jest kuratorem, wykładowcą na Uniwersytecie Xi'an, autorem wielu tekstów o sztuce chińskiej.  (pełne CV http://guzhenqing.blog.sohu.com/142747351.html )

Piękny nowy świat Wenga Fena - O jego instalacji Budowanie z jajek
Autor tekstu: Gu Zhenging, tłumaczenie z angielskiego przekładu Stevena Huanga

Wraz z rozwojem Chin kwestia nowoczesności stała się najwyższym priorytetem tego kraju. Jest to także, jak wierzę, jedno z kluczowych zagadnień adresowanych do chińskiego współczesnego środowiska artystycznego. Pomimo ogromnej liczby twórców, którzy lubią być orędownikami swojej chińskiej tożsamości, tylko niewielu podjęło jakąś próbę wyrażenia swojej opinii na temat tego specyficznego zjawiska. Weng Fen jest jednym z kilku twórców, którzy stworzyli wiele dzieł, aby przedstawić zarówno zmiany w mentalności mieszkańców miast, jak i rozbieżności pomiędzy ich oczekiwaniami a rzeczywistym obrazem społeczeństwa, oba spowodowane przez krajowy szybki rozwój ekonomiczny przebiegający w globalnej wiosce. Jego prace obejmują serię zdjęć „Na murze" (On the Wall) (2001), serię zdjęć „Oko ptaka" ( Bird's Eye) (2002), instalację „Obserwujący statyw" (Viewing Stand) (2003) oraz serię zdjęć „Wpatrując się w morze" (Staring At the Sea). Zdjęcia zrobione przez Weng Fena pozostawiają zawsze widzów z niejasnym wrażeniem, które powoli słabnie. W jego pracach kwestie zarówno tradycyjnego i nowoczesnego życia, ekonomicznej globalizacji czy ścieżki gospodarczej obranej przez Chiny, jak i nierówny rozwój w miejskim społeczeństwie konsumpcyjnym, przeplatają się we wspólnej podstawie nowoczesności. Stąd też jego dzieło uwydatnia subtelne emocje, które były głęboko ukryte w naszych umysłach, prowadząc do silnych i nieodpartych wahań emocjonalnych. Odbieramy także wrażenie, że stajemy się integralną częścią obrazów, stojąc dokładnie za dziewczętami w jego serii zdjęć „Na ścianie/murze" oraz „Oko ptaka", spoglądamy w tym samym kierunku na gigantyczne, nowoczesne miasta. Zamiast bycia w stanie ekstazy, my - jako część procesu rozwoju zmierzającego w stronę modernizacji - doświadczamy, w sposób nieunikniony, bezczasowej samotności oraz ogromnego psychicznego brzemienia. W porównaniu ze szczupłymi dziewczętami ze zdjęć, jesteśmy tymi, którzy jawią się jako bardziej zagubieni w stanie bezradności.

Weng Fen kontynuuje swoje badanie zagadnienia nowoczesności poprzez tworzenie nowych prac, mając nadzieję na znalezienie rozwiązania tego problemu. Jego dzieło z 2005 roku „Budowanie z jajek" jest taką próbą. Ten projekt rozpoczął się pod koniec 2004 roku i jest odtąd szeroko znany chińskiemu środowisku artystycznemu. W związku z ogromem pracy, którego wymagał został zakończony dopiero w sierpniu 2005 roku. W przybliżeniu 10 tysięcy wydmuszek kurzych jaj, niewiele mniej kaczych i przepiórczych jaj użyto w tym przedsięwzięciu, aby stworzyć model miniaturowego miasta o wymiarach 8x4x1m. Obserwując z pewnej wysokości, ludzie widzą cały obraz znajdujący się na 50-yuanowym banknocie. Zielony banknot, znajdujący się nadal w obrocie w Chinach, pokazuje profil robotnika, rolnika oraz inteligenta widniejące po środku. Podobnie jak betonowy las wyrastający z banknotu, model żywo reprezentuje typowe chińskie miasto rozwijające się w środowisku międzynarodowego współzawodnictwa. W trakcie procesu tworzenia, często pojawiały się problemy, które kilka razy niemal doprowadziły projekt do kompletnego fiaska. Przypuszczam, że to doświadczenie pokazuje podobnie chwiejną sytuację zarówno ekonomiczną, jak i polityczną kraju. Tuż po rozpoczęciu projektu, chiński rząd został nakłoniony przez Stany Zjednoczone oraz Europę do rewaloryzacji swojej oficjalnej waluty RMB (renminbi), wywołując w ten sposób ożywioną debatę na całym świecie. 21 lipca 2005 roku, kilka miesięcy po naciskach ze strony Stanów oraz Europy, Chiny zaniżyły sztucznie podtrzymywany wobec dolara amerykańskiego kurs yuana i podniosły go o dwa punkty procentowe w stosunku do waluty amerykańskiej, co zwróciło uwagę całego świata. Stąd też projekt Weng Fena wydaje się być mistycznym proroctwem dotyczącym tego zdarzenia w nieustannie zmieniającym się świecie. Budowla z jajek wznoszących się wysoko w górę jest znakiem obecnej wartości RMB oraz możliwości dalszego podnoszenia jego wartości. Całość nowoczesnego miasta w instalacji Wenga ma swój fundament w banknocie, który symbolizuje ekonomiczną bazę dla dalszego rozwoju. Rzeczą oczywistą jest to, iż artysta nie zrealizował projektu, aby pokazać swój udział w zawyżaniu wartości waluty. Istnieje istotna relacja pomiędzy szybką zmianą kraju w kierunku nowoczesności a wewnętrzną i zewnętrzną sytuacją polityczno-ekonomiczną, na co twórca kładzie nacisk. Obecne warunki oczywiście sprzyjają artystom tak, by mogli wyrażać swoje pomysły odnośnie tematyki, na której koncentrują się w swojej pracy. Tytuł projektu, „Budowanie z jajek", wywodzi się ze starego chińskiego określenia, które sięga Okresu Wiosen i Jesieni (770-476 p.n.e.) „tak niepewne jak stos jajek", co oznacza „w niezwykle niebezpiecznej sytuacji". To jasno wskazuje na zainteresowanie artysty rzeczywistością. Być może zamierza on przyjąć możliwy kryzys spowodowany zawyżeniem wartości waluty jako niepewność, która towarzyszy całemu procesowi twórczemu, ale nie znamy dokładnej odpowiedzi. Przyjęcie przez Chiny bardziej elastycznego kursu waluty jest dowodem na to, że interakcja pomiędzy sztuką i rzeczywistością zarówno polityczną, jak i ekonomiczną jest nie tylko możliwa, ale także praktyczna, chociaż zwykle rozumienie rzeczywistości przez artystów okazuje się być jedynie percepcyjne.

Pomimo zgodności z rzeczywistością, „Budowanie z jajek" skupia się na modelu szybkiego rozwoju miast, które pokazany jest na banknocie 50-yuanowym. Ta instalacja, wraz z innymi pracami Wenga, demonstruje jego głęboką wnikliwość dotyczącą problemów pojawiających się wraz z procesem modernizacji Chin. Od lat 90-tych chińskie miasta przechodzą proces przebudowy na szeroką skalę, aby sprostać wyzwaniom nowoczesności. Przebudowa miast stała się jedną z najbardziej wyróżniających się cech kraju. Jednocześnie ogromne połacie starych miast są niszczone, rząd musi przesiedlać dużą część ich mieszkańców. Niestety, wiele zabytków o historycznym i kulturalnym znaczeniu znika, podczas gdy ludzie próbują tworzyć swoje miasta na wzór metropolii. Po intensywnej rekonstrukcji miasta zatracają własny charakter i zaczynają wyglądać podobnie. Aż do tej pory proces modernizacji odcisnął swoje piętno praktycznie na każdym mieście i stał się częścią miejskiego życia oraz kultury. Wszystkie zmiany są zintegrowane z codziennym życiem mieszkańców i niszczą raz ustaloną strukturę społeczną, przyczyniając się do powstania problemów, takich jak powiększanie się różnicy między bogatymi i biednymi czy wschodnimi i zachodnimi regionami kraju. Zwyczajni ludzie, którzy są zadowoleni ze swojego status quo mają skłonność do wierzenia w to, co propaganda systemu chce, aby wierzyli: że cieszą się beztroskim dobrobytem. Jedynie wówczas, gdy przebudowa miasta wpływa na ich interesy mają sposobność uświadomienia sobie, iż pewne problemy są głęboko zakorzenione w tej transformacji społecznej. W rzeczywistości wiele kwestii jest przesłoniętych przez długotrwały wzrost gospodarczy Chin. Podczas gdy poziom cen pozostaje stabilny od wielu lat, migracja staje się kluczową kwestią, która zaburza normalne życie ludzi i sprawia, że nagle uświadamiają sobie, iż zmian społecznych nie można pominąć czy zlekceważyć. Z drugiej strony artyści są na tyle wrażliwi, aby uchwycić istotę tych problemów i wykorzystać sprzyjający czas. Weng Fen wyraża w pracy „Budowanie z jajek" swoje oczekiwania wobec możliwych problemów oraz swoje obawy dotyczące modernizacji. Każde jajko było najpierw pokryte sprayem zawierającym bardzo błyszczącą gumę, aby ochronić je przed zniszczeniem. Następnie przyklejano jajka na kawałku płyty tak, aby utworzyły modele architektoniczne miasta o różnych kształtach. Model miasta wygląda tak niesamowicie i połyskująco, jak same jajka w świetle reflektorów. Wszystkie ozdobne skorupki jajek tworzące „budynki" są w stylu miasta-przyszłości wymyślonego przez artystę. Oczywiste jest to, że święty, duchowy dom w świetlanej przyszłości jest taki, jak próbuje przedstawić „Budowanie z jajek". Interesujące jest to, że wspaniała instalacja może być widziana jako ilustracja świata stworzonego przez Aldousa Huxleya w książce „Nowy, wspaniały świat". Napisana w 1932 roku powieść przedstawiała anty-utopijny świat, którego mieszkańcy bardzo cierpieli. W tamtym zglobalizowanym świecie dzieci były produkowane dzięki technologii klonowania, a tuż po urodzeniu - segregowane w różne kasty. Dzięki zastosowaniu nauki, dzieci były także skazane na bycie szczęśliwymi członkami postępowego społeczeństwa, którego mottem były „Wspólność, Identyczność, Stabilność". Nawet osoby z niższych kast były tak trenowane, aby odczuwać zadowolenie z własnego życia. Po siedmiu godzinach lekkiej pracy, mogli zażyć narkotyków, folgować sobie w związkach pozamałżeńskich i radować się „feelie" - rodzajem kina, które stymulowało zmysł wzroku, słuchu i dotyku. „Szczęście" pojedynczej osoby było maksymalizowane jako rezultat społecznego uwarunkowania oraz skarłowaciałego rozwoju. Obecnie wielu europejskich uczniów nadal wierzy, że prognoza autorstwa Huxleya spełnia się, ponieważ możemy rozpoznać zbyt wiele współczesnych paraleli, które odnoszą się do Republiki Świata. Ekonomiczna globalizacja przyczyniła się do powstania ogromnej liczby identycznych nowoczesnych miast, w których ludzie prowadzą ten sam styl życia. Zróżnicowana i bogata kultura ludzka jest poważnie naruszona w „klonowanych" metropoliach. „Budowanie z jajek" Weng Fena jest podobizną nowoczesnego i zglobalizowanego chińskiego miasta, rozpaczliwie łaknącego ekonomicznego rozwoju oraz doskonałą satyrą na urbanistyczne planowanie identycznych miast w Chinach oraz innych rozwijających się krajach. Jako symbol nieustannie rozwijających się miast, instalacja ostrzega ludzie, aby zachowali trzeźwość wobec ślepego optymizmu. Jeśli nie powstrzymamy się przed nadmierną miejską zabudową oraz ekspansją i nie przestaniemy ulegać powierzchowne dobrej koniunkturze „metropolii", miasta zostaną pozbawione własnej kultury i życia oraz staną się tak pusto brzmiące jak skorupki jajek. Musimy chronić dotykalne i nienamacalne dziedzictwo kulturowe oraz zachować równowagę pomiędzy źródłami konsumpcji a ochroną środowiska. W przeciwnym razie, zmodernizowane miasta, jakich pragniemy okażą się jeszcze jednym „Nowym wspaniałym światem".

Instalacja „Budowanie z jajek" wygląda jak olbrzymi piaskowy model stołu zrobionego ze specjalnych materiałów, które stymulują wyobraźnię widzów oraz ich żądzę konsumowania. Ponieważ w ostatnich latach rzeczywisty rynek nieruchomości rozwija się gwałtownie, inspekcja budowlana jest bardzo popularna wśród mieszkańców miast powstających w Chinach oraz ogromnej liczby osób, które zamierzają zainwestować w rynek nieruchomości i zajmują się odwiedzaniem różnych nowych miejsc, gdzie powstają budynki mieszkalne. Kiedy spoglądają z bliska na rozmaite delikatne piaskowe modele stołów czy przykładowo urządzone w sposób ekstrawagancki pokoje, lubią pomarzyć o swoim doskonałym życiu w tych budynkach. Mieszkańcy miast często odwiedzają prawdziwe wystawy nieruchomości, przeprowadzając się z jednego modelu do drugiego, poszukując swojego idealnego przyszłego mieszkania. Weng Fen ma głębokie zrozumienie faktu, że w rozwijających się miastach ludzie poszukają większych zysków oraz trwałego poczucia szczęścia dzięki inwestowaniu w rzeczywisty rynek nieruchomości. „Budowanie z jajek" podąża za modelem piaskowego stołu, sprawiając, że widzowie czują podobnie i stymulując ich wyobraźnię. Lecz nie powinno się go traktować tak samo, jak typowego modelu w biurze sprzedaży nieruchomości czy na salonie wystawienniczym przestrzennego planowania miasta, ponieważ są one w istocie różne - instalacja nie ma specyficznego obszaru, aby stać się wzorem do naśladowania. Zamiast tego, pokazuje Utopię. Nieporozumienia mogą pojawiać się wówczas, gdy ludzie błędnie zrozumieją tę niewspółmierność. Bajkowe modele z piasku są zwykle ślicznie zbudowane, jak gdyby były rękodziełami. Dzięki intensywnemu oświetleniu zalet konkretnego miejsca i eliminowaniu jego niektórych niedociągnięć, wszystkie modele ukazują się jako nierealnie ogromne i atrakcyjne dla odbiorców. Inspirowane przez perspektywę wspaniałego przyszłego życia w nowym mieszkaniu eksponowanym w modelach, widzowie z entuzjazmem odnoszą się do ich nabycia, nawet jeśli muszą ubiegać się o kredyt hipoteczny, gdyż pragną w ten sposób polepszyć standard swojego życia. Wytrawni widzowie mogą rozpoznać w modelu miasta „Budowanie z jajek" wiele podobnych elementów, np. bloki mieszkalne, centra czy dzielnice biznesowe, kluby. Mogą nawet znaleźć wieżę telewizyjną, stadion, trawniki, sztuczne jeziora, parki rozrywki i wiadukty. Chociaż jego wygląd zewnętrzny może być odniesiony do jakiegokolwiek chińskiego miasta w okresie obecnego ekonomicznego ożywienia, super-realistyczne miasto z wydmuszek nie odnosi się do żadnego z nich. Wzór miasta pochodzi ze wspomnień Weng Fena dotyczących różnych miast. Widzowie, którzy przyzwyczajeni są do przyjętych powszechnie modeli mogą odczuwać rodzaj swoistego zagubienia, gdy patrzą na model miasta, ponieważ nie mogą kupić niczego, co jest przedstawione. Większość mieszkańców miast przywiązuje się do myśli o uzyskaniu lepszego mieszkania, aby podnieść swój status społeczny i zapewnić sobie odpowiednią jakość życia w przekształcającym się społeczeństwie. Lecz oni nie mogą spełnić swoich marzeń o zabezpieczeniu szczęśliwego życia w mieście, które istnieje jedynie w formie wydmuszkowego modelu. Kruchość jajkowych skorupek odpowiada niestabilnej sytuacji ekonomicznej często nękanej przez „bańki mydlane" - nierealne projekty, które są zwykle ignorowane przez nadmiernych optymistów. Instalacja ze skorupek jajek zachęca widzów do przemyślenia wielu pytań: czy budynki w naszych miastach są solidne? czy nasze szczęśliwe życie ma mocny fundament? Instalacja przyciąga także widzów tym, by mogli ją dalej nadzorować i prowadzi ich do sytuacji, w której zmierzą się z szokującą rzeczywistością. Ponieważ ludzką naturą jest szukanie korzyści i unikanie bólu, powinniśmy szanować naturę i kontynuować proces nieustannego rozwoju w sposób rozważny. „Piękny nowy świat" skonstruowane z wielkim wysiłkiem przez Weng Fena nie kwalifikuje się do bycia doskonałym, duchowym domem dla bytu ludzkiego, gdyż nosi w sobie ryzyko zawalenia w każdym momencie. Jako anty-utopia, wydmuszkowe miasto ostrzega ludzi, którzy troszczą się jedynie o spełnienie własnych pragnień i poszukują swojego własnego „szczęścia" - jeśli nie ulepszymy natychmiast naszego urbanistycznego planowania i budowania, dzień upadku nie jest taki odległy. Jako artysta, które rozumie mentalność mieszkańców miasta, Weng Fen ujawnia problemy rozwoju urbanistycznego poprzez model piaskowego stołu i odkrywa kruchość oraz fałszywość ignorantów pochwyconych w pułapkę kryzysu współczesnego rozwoju.

Życie współczesnej sztuki leży w eksperymentowaniu. „Budowanie z jajek" jest najnowszym „eksperymentem" przeprowadzonym przez „nowoczesne laboratorium sztuki" Weng Fena. Podobnie jak model zbudowany przez dziecko z klocków, prosta, znacząca instalacja pokazuje wyjątkowy punkt widzenia artysty oraz jego spojrzenie na kwestie społeczne i kulturalne. Modernizacja wywodzi się, w pewnej mierze, z wielu ekonomicznych, społecznych oraz kulturalnych problemów w Chinach. Odwaga, jaką Weng Fena ujawnia, kiedy poprzez swoje prace sygnalizuje te problemy, jest przykładem artystycznej i racjonalnej krytyki społeczeństwa oraz jego aktywnego udziału we współczesnym życiu społecznym, a jest to zjawisko niezbyt częste na chińskiej scenie artystycznej. (Tłum. z angielskiego Beata Majnicz) 

Krytyka wizji ludzkości, Gu Zhenqing

Na początku 21 wieku miejska populacja świata przewyższyła jego populację wiejską. Jedną z największych zmian, jakie miejskość przyniosła współczesnemu światu jest nieodwracalne przekształcenie ludzkiej percepcji wizualnej rzeczywistości. Rozwój nowoczesności oraz społeczny konsumpcjonizm, sprzyjają ogromnej transformacji środowiska ludzkiego z naturalnego na sztuczne. Większość tego, co mamy w zasięgu wzroku, jest przesłonięte przez sztuczny krajobraz zarówno w miastach, jak i poza nimi, a bycie blisko natury staje się coraz trudniejsze. Sekularyzacja sztuki wizualnej nie jest żadnym wyjątkiem: staje się sztuczna. Nie ma znaczenia, czy mówimy o Chinach, Stanach Zjednoczonych czy Europie, tradycyjna funkcja literatury, aby wyrażać ducha, przenika historię sztuki. Rzeczywistość dzisiejszych sztuk wizualnych jest cienką i świecką powłoką globalnej kultury. Xu Xiaoguo uświadomił sobie, że codzienne wzrokowe percepcje nie tylko przenikały ludzkie życie, ale także zaczęły ingerować i sterować ich duchem. Dla artysty Xu Xiaoguo, który wypowiada się poprzez malarstwo, możliwości przetrwania malarstwa stają się słabe po sztuce fotografii i malarstwie abstrakcyjnym. Właściwie nowoczesność i przyszłość malarstwa leży w krytyce obecnych sztuk wizualnych oraz samej ewolucji tego pojęcia.

Po uzyskaniu dyplomu w Akademii Sztuk Pięknych w Xi, Xu Xiaoguo zdecydował się na kontynuowanie uprawiania malarstwa. Jego decyzja była początkowo oparta na znajomości techniki malarskiej, lecz stopniowo ten powód został zastępowany przez problemy związane z konfrontowaniem malarstwa z krytyką. Xu Xiaoguo jest świadkiem o bezprecedensowego kryzysu w sztuce. Współczesne malarstwo wydaje się być właśnie sposobem konsumpcyjnego życia dla wielu artystów, a tylko niewielu, którzy mogą zachować silne stanowisko konceptualnego badania, potrafi przedrzeć się i pozostawić swój znak.

Po swoich artystycznych stażach w roku 2003, Xu Xiaoguo koncentrował się na poszukiwaniu koncepcji i konceptualnych innowacji. Dyskusje dotyczące jego metodologii zawsze odwołują się do jednego z kilku sposobów przedstawienia jego sztuki. Scena oraz sztuczne parki krajobrazowe ukształtowały wizualną prezentację jego prac w latach 2005- 2007, były ramami skonstruowanymi dla fikcji i stworzonym przez człowieka kontekstem dla jego obrazów. Zatem pełny kształt jego obrazów opiera się na dwóch równoległych pojęciach - malarstwa realistycznego oraz faktograficznej narracji. Struktura malarstwa Xu Xiaoguo jest podobna do „obrazu-w-obrazie" jako przeciwieństwo do centralizacji klasycznego malarstwa. W niektórych pracach ludzkie postaci oraz inne przedmioty są ułożone razem, aby opowiadać historię; inne wykorzystują właściwie pustą scenę. Te krajobrazy utworzone ręką człowieka usiłują ucharakteryzować „rzeczywistość" zewnętrzną realnego świata. Pozornie realistyczne prace Xu Xiaoguo z lat 2005-2007 są faktycznie wynikiem jego konceptualnej ekspresji. Wykonał podobizną struktury opowiadania fikcji poprzez powtarzający się opis wszystkich rodzajów sztucznych krajobrazów. Jeśli możemy powiedzieć, że wszystkie sceny i sztuczne krajobrazy są z „drugiej ręki" i ludzka produkcja jest właściwie szczególnym sposobem wyrażania rzeczywistego świata, wówczas to, co Xu Xiaoguo przedstawia w swoich obrazach wywodzi się z jednej strony ze skomplikowanych pytań artysty, a z drugiej myślenia o rzeczywistości wtórnej .

Rozległa lektura uczyniła z Xu Xiaoguo artystę bardziej dosłownym. Od 2008 konceptualna twórczość Xu Xiaoguo przestała być zależna od naracyjnego kształtu sztuki wizualnej i zaczęła zwracać się w stronę literalnej podstawy i znaczeń. Spokojnie badał klasyczne wyobrażenia i symbole pochodzące z dziedzictwa Wschodu i Zachodu. Murryński kamień (nefryt), przejrzysty ląd, smok zabijający i poszukujący duchów: te znaki wskazują na konflikt, negocjacje i pojednanie pomiędzy ludzkością i naturą. Jednocześnie, nadprzyrodzony świat rozciągnął się na historię ludzkiej literatury i wpłynął na sposób myślenia współczesnych ludzi o historii i ich grupowej nieświadomości. Xu Xiaoguo, w swój własny sposób, dotyka i reorganizuje tamte wizualne fragmenty, które dla niego są „self" (samo) lub „self" wcieleniem raczej niż „innych". Włącza swoje samopoznanie, samoidentyfikację i samokrytycyzm w trakcie procesu doskonalenia swoich obrazów; organizuje i buduje własne doświadczenie krytycyzmu i samokrytycyzmu poprzez logiczne wskazówki serii Uświęcone ślady.

Xu Xiaoguo nie podkreśla indywidualnych szablonów artystycznego stylu. Jego serie często skaczą z jednego wizualnego tematu do następnego. Nie jest to spowodowane jedynie jego ambicją, aby coś zmieniać, lecz także zaufaniem do własnego odkrywania, różnych odnośników oraz sporów wokół zagadnień artystycznych, które zajmują go. Zaczyna od realnych problemów, które kolejno napotykał; następnie, w sposób doświadczalny przefiltrowuje i krytykuje wizualny system pojawiający się w historii i współcześnie. Xu Xiaoguo jest wprawny w posługiwaniu się pędzlem, by stworzyć siłę lub konflikt, ale nigdy nie gra nadmiernie tymi technikami. Zamiast tego, zmierza do kontrolowania siebie samego i sterowania swoim malarstwem. Dba coraz bardziej o wyrażenie swoich koncepcji czy sposobów widzenia. Czasami nawet świadomie tworzy rzeczy trudne dla niego samego. Aby zbudować i odrzucić, aby przebudować i wyrazić, aby poprawić i wyrazić raz jeszcze, jego przygoda polega na rozwiązaniach poprzedzających wykonanie obrazu. Xu Xiaoguo nigdy nie obawia się popełnienia błędu. W procesie tworzenia czy udoskonalania, potrafi bez wahania odrzucić nieskończone prace, nawet jeśli czasami przyniosły istotne doświadczenia. Możemy zakończyć tym, że treści wyrażone przez serię Uświęcone ślady nigdy nie są skomplikowane lub wprawiające w zakłopotanie. Prace składające się na ten cykl są wynikiem spokojnego rozwoju narracji i kontr-narracji.

Opierając się na swoim doświadczeniu krytykowania współczesnej sztuki wizualnej, Xu Xiaoguo zaczął tworzyć metafory, ale obecnie nie zajmuje się metaforami czy symbolami. Omija pułapki formalizmu zarówno w języku artystycznym, jak i retorycznym. Rozpoczynając od poszukiwań ustalonego punktu widzenia, nie dba teraz o myśli czy poglądy mogące znaleźć się w jego pracach. Łamiąc obecne literalne procedury wizualne, nie zajmuje się nowymi procedurami, ale ustanawia swój własny system. To, czego Xu Xiaoguo doświadcza jest rodzajem oderwania od swoich obrazów, sztuki oraz od świadomości kondycji ludzkiej. (Tłum. z angielskiego Beata Majnicz)